De sleutel van de nacht

Hou me vast maar niet te lang, morgen zal ik weer verdwijnen; hou me hier zolang je kan met de sleutel van de nacht. Speel het lied van deze ochtend, zing de zon die zich weer opdringt, geef me schaduw om te slapen, leg je hoofd op mijn verstand. Er is zoveel verboden. De tijd vliegt in mijn dromen. Slapen is gevaarlijker dan alles wat niet mag.

Maak me wakker als ik wartaal, geef me iets om in te komen, maak me nat achter mijn oren en loop me uit de hand. Spreken is mijn taal niet, dus let niet op mijn woorden die ik strooi over de liefde die ik voor ons heb bedacht. Stem de snaar die mij doet zweven nog wat lager, nog wat beter. Raak verstrengeld in de tranen van dit wankele verhaal.

In de roes van verre feesten drong ik binnen in je leegte, zonder zelf iets te geven. Je ontroert me met je lach. Maar je foute romantiek en je lange monologen; schrap in beide een paar woorden, een paar dromen en mijn naam. Want ik kom niet meer terug naar het graf dat ons deed leven; laat me rusten in mijn vrede, neem dit afscheid van mij aan.